مصائب یک دختر

مصائب یک دختر...

صادق هفته:استاد تا کی دانشکده هستین؟+تا هر وقت گشنم بشه!کنجکاو هفته:+افلاطون برای ریاضت تو خُم شراب زندگی میکرد...-خُم پر یا خالی؟ D:شوخیِ جدی هفته:+خانم از ضریح چه با فلش چه بی فلش عکس نگیرین.-چرا؟+چون برای ضریح خطر داره. ذره ذره میریزه پایین. خب میمردی فقط میگفتی به خاطر دلایل امنیتی که ادم مجبور نشه مثل بادکنک بترکه؟ با این حساب رادیولوژیست ها و کسایی که MRI و CT  میشن باید پودر میشدن.+فعلا وضعیت اینجوریه که دارم بین کشتن و نکشتن خودم تعادل بر قرار میکنم.+صبح که از خواب بیدار شدم نمیدونم چرا یاد صحنه های یه فیلم به شدت مضحک و بی معنی افتادم. اینقدر حالم بد شد که میخواستم دوباره بخوابم:دی فیلمه اینجوری بود که کارگردان زنگ زده بود به بازیگر ها گفته بود با یه کثیف کار هنری چطورین؟خوشبختانه اسم فیلم رو یادم نمیاد و هیچی تلاشی هم در راستای به یاد اوردنش نمیکنم پس شماه هم کلا نمیتونید باهام مخالفت کنید.+تمام مشکلاتی که همه با انگشت شست پاشون دارن من چند درجه بدترش رو این هفته با انگشت شست دست راستم داشتم. اولا که موقع قالب گیری هر ده تا انگشتم به مقادیر متفاوتی با اب جوش سوخت. بعد موقع ظر مصائب یک دختر...

عادت دارم لباس های مامان و بابام رو مخصوصا اگر ژاکت و پیراهن و بلوز باشن، کش برم. اخرین غنیمتی که اتفاقا نو به دستم رسید ،یه پیراهنِ چهارخونه سفید، مشکی و ابی اسمونیه که سوغات مامانم برای بابام بوده و چون احتمال میداده اندازه بابام نباشه خیلی تو انتخاب جنسش وسواس به خرج نداده. پیراهن مذکور فقط یه کم برای من بزرگه و معلوم نیست مامانم بابامو در حد کی یا چی تصور میکنه. اینا رو گفتم که بگم امروز پیراهنه رو پوشیدم رفتم پارک. پارسال هم یه بار باهاش رفتم کتابخونه. در کل خوبه. یکی از این پیراهن ها داشته باشین که فقط وقتی حس متفاوتی دارین بپوشینش یا وقتی میپوشین مصائب یک دختر...

مصائب یک دختر...

یکی از سرگمی هام تو راه دانشگاه رد شدن از کنار مغازه ای که درش به صورت اتوماتیک مثل در یه تالار مجلل باز میشه. هر دفعه اینقدر نزدیک از کنارش رد میشم که حتما درش باز شه. بعد به خودم افتخار میکنم و هار هار میخندم :دی+عزیزم برای من کلمه ای برای ابراز محبت نیست. در واقع وقتی عصبانی میشم طرف رو عزیزم خطاب میکنم. مثلا امروز وسط یه بحث جدی گفتم ببین عزیزم....واضحه که بحث دیگه همون بحث قبلی نشد:|+حس میکنم دیگه رشتمو دوست ندارم البته نمیدونم حالا که این رشته رو دوست ندارم چی دوست دارم :|+این روز ها بی همگان به سر شود، بی سلینجر به سر نشود!چقدر زویی رو موقع برداشتن تلفن مصائب یک دختر...

میگن ادم بعد از دوستی طولانی مدت با یه نفر، از نظر اخلاقی و ظاهری شبیه دوستش میشه. من دیگه عادت کردم وقتی یه نفر فکر میکنه من و هم اتاقیم خواهریم. حالا یه سوال اساسی برام پیش میاد که من چرا شبیه اون یکی هم اتاقیم که صورت گرد و پوست سفید و چشمای درشت داره نشدم؟:| همچنین ما سه تا دوست و هم اتاقی هستیم که سه ساله یه نفر چهارمِ نرمال بهمون اضافه نشده. حتی بهمون میگن مثلث برمودا :| + یه استاد داریم شبیه منصور ظابطیانِ و صد البته که استاد ما از ظابطیان خوشگل تر، خوش تیپ تر و دوست داشتینی تره:دی حتی سر کلاس فکر میکردم دارم یه برنامه علمی به کارگردانی و تهیه کنندگی مصائب یک دختر...

تا اینجای ترم میتونم بگم مجموعا در حال یادگیری خمیر بازی و مجسمه سازیِ مینیاتوریِ پیشرفته هستیم البته با چشمان پف کرده و خمار! با اغراق به اندازه یک هفته کمبود خواب دارم. برنامه کلاس هام فشرده و بعضا متداخله. مثل مورچه کارگر در طول روز یک ساعت، یک ساعت وقت خالی پیدا میکنم و میخوابم. مثلا امروز فقط به پذیرایی وسط کلاس فلسفه رسیدم و در ادامه تو چشم استاد چرت زدم. علت این کم  خوابی ها برمیگرده به کلاس های صبح زود و هم اتاقی روانیم که صبح ساعت 5 روی تختش لباس عوض میکنه:|حتی امروز فکر میکردم بهش بگم اگر یه بار دیگه بالای تخت لباستو عوض کنی، هر چقدر هم برام سخت مصائب یک دختر...